1989թ. Մ. Ջուլհաճյանը նշանակվել է ՀՅԴ «Բաբկեն Սյունի» պատանեկան միության վարիչ և իր պարտականությունները կատարել մինչև 1991թ. մարտ ամիսը, 1990թ. հոկտեմբերին անցել «Զավարյան» ուսանողական միության շարքերը:

1990թ. սկզբից մինչև 1992թ. հունիս ամիսը բնագիտություն է դասավանդել Ազգ. Գևորգ Չալթապաշյան և Գերմանական երկրորդական վարժարաններում: Աշխատել է նաև Բեյրութի Ամերիկյան համալսարանի բնագիտության լաբորատորիայում:

Բեյրութի կռիվների բովով էր անցել, գերվել լիբանանահայության ինքնապաշտպանության հոգսերով: Հայրենիքից հնչած ահազանգը տակնուվրա արեց նրա հոգին, և նա կրկին դարձավ զինվոր: Արցախում մարտնչող զինվորներին ձեռնամարտի գիտությունն էր պետք, և այս իսկ պատճառով նա պիտի շտապեր Հայաստան: 1992թ. ամուսնանալով նա տեղափոխվում է Հայաստան: Նույն թվականին ընդունվում է Երևանի պետական համալսարանի երկրաբանական ֆակուլտետի ասպիրանտուրան, զուգահեռ մասնակցում Արցախի ազատագրական պայքարին: Քարտեզագիտության խնդիրներ կային, զենքի արվեստին տիրապետելու տքնաջան աշխատանքի անհրաժեշտություն, և նա լծվեց մարզումների գործին:

1992թ. գարնանը՝ ձմեռային բանակումներից հետո, Մհերը տեղափոխվեց Արցախ՝ Շուշիի Առանձնակի գումարտակ: Կարճ ժամանակ անց հրետանային հարձակողական համակարգի իր բանաձևային առաջադրումների իրագործման համար նա տեղափոխվեց Մարտունու 26-րդ մոտոհրաձգային գումարտակ, ուր դարձավ Մերուժան Մոսիյանի ղեկավարած հրամանատարական ուժերի հետախուզական ու զինական մասի հրահանգիչն ու խորհրդականը:

1992թ. օգոստոսի 22-ին թուրքական օդուժը, խախտելով ժամանակավոր հրադադարը, ռմբակոծում էր Գևորգավան և Կուրոպատկինո գյուղերը: Մարտունու հյուսիսային գծի պաշտպանական հատվածը ամրապնդելիս 1993թ. օգոստոսի 23-ին Մարզիլի գյուղի մոտ արկի պայթյունից զոհվեց Մհերը իր չորս մարտական ընկերների հետ (Մերուժան Մոսիյան (ՀՅԴ Արցախի ԿԿ-ի անդամ), Արտակ Մնացականյան, Լևոն Համբարձումյան և Ռուդիկ Ավագյան): Նրա աճյունն ամփոփված է Եռաբլուր հուշահամալիր-պանթեոնում:

ԼՂՀ նախագահի 2003թ. մայիսի 8-ի ՆՀ-37 հրամանով Մ. Ջուլհաճյանը հետմահու պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով:

2007 թ. նոյեմբերին ԵՊՀ երկրաբանության ֆակուլտետի օգտակար հանածոների և հանքավայրերի կաբինետը անվանակոչվել է Մ. Ջուլհաճյանի անվամբ: