«Տևականորեն զրկված լինելով անկախ պետականությունից, դժբախտաբար, կտրվել ենք մեր ազգային բարեկրթության աղբյուրներից և այսօր հայացքներս հառել ենք դեպի Արևմուտք և, շլացած եվրոպական ու հատկապես ամերիկյան ապրելակերպի շողացոլանքներով, Հայաստան ենք ներմուծում անխղճաբար այն ամենը, ինչի վրա դրոշմված են տարաշխարհիկ քաղաքակրթության տարբերանիշները. սկսած շոու սեքսից, վերջացրած շոու աղանդներով…

Ազատ շուկայի ոլորտների են վերածվել ոչ միայն տնեսությունն ու կենցաղը, այլև դրա սպառնալիքի տակ են բարոյականությունն ու ընտանիքը, գիտությունն ու արվեստը, դպրոցն ու կրթական համակարգը, այլև… քաղաքականությունը: Ռուսահայությունից մինչև ամերիկապաշտություն: Իսկ ո՞ւր մնացինք մենք:

Եթե խնդիրը սահմանափակվեր նշանակելու և նմանվելու ժամանակավոր հրապուրվածությամբ, անհանգստանալու առանձնապես պատճառ չէր լինի: Սակայն, երբ խորամուխ ենք լինում խնդրի էության մեջ և հասկանում, որ միսիոներներն ու աղանդները այստեղ արտահանված են բնավ ոչ մեր հոգիները փրկելու մտահոգությամբ, որ այդտեղ թաքնված են որոշակի քաղաքական նպատակներ, որ նախ այդ խորագետ հոգեբանները ներգործում են մեր ենթագիտակցության վրա, գրավում են մեր կենցաղն ու ապրելակերպը, փոխում բարքերը, որպեսզի հետո փոխեն մտածելակերպը, հոգեբանությունը և վաղը պարտադրեն իրենց որոշումները, իրենց քաղաքականությունը, չենք կարող չանհանգստանալ: Չենք կարող և իրավունք չունենք անտարբեր մնալ այդ ամենի նկատմամբ: Դժվար չէ հասկանալ, թե ում է ձեռնտու մեր անկախ պետականությունը և ում՝ ոչ:

Ինչո՞ւ և ովքե՞ր են այսօր ուղղորդում մեր տնտեսական զարգացումը, ինչո՞ւ և ովքե՞ր են ձգտում վերացնել մեր հոգևոր կառույցները, պառակտել մեր ազգային ուժերը, աղավաղել մեր ազգային նկարագիրը, մեկ խոսքով՝ ապազգայնացման այս շարժընթացը պետք է անհապաղ կասեցվի: Եվ դա պետք է անենք մենք բոլորս՝ միաբան ու միակամ, քանզի ոտնահարվում են մեր ամենակենսական իրավունքները, խարխլվում են հայոց տան հիմքերը»:

«Ազատամարտ»

Թիվ 2, 8-14 հունվար, 1993թ.

aparaj.am