Արդեօք մինչ այսօր Իսրայելի իշխանութեան կողմից, որպէս ճակատագրակից ժողովուրդի, հայ ժողովրդի ցեղասպանութեան ճանաչման կապակցութեամբ որևէ զօրակցութիւն յայտնւե՞լ է:

Արդեօք ցայսօր Իսրայելի իշխանութիւնը, հայ ժողովրդի ցաղասպանութեան համար, որպէս 20-րդ դարի առաջին ցեղասպանութեան ենթարկւած ժողովուրդի որևէ յուշարձան կառուցե՞լ է:

Արդեօք Իսրայելի իշխանութիւնը, Երևանի նման «Հայոց ցեղասպանութեան յիշողութեան շաբաթ» խորագրի ներքոյ, ուշագրաւ բանախօսութիւններ ու զանազան միջոցառումներ կազմակերպե՞լ է:

Արդեօք այսօր Իսրայելը մի քանի տասեակ պետութիւնների և միջազգային կազմակերպութիւնների նման, պաշտօնապէս ճանաչե՞լ է հայոց ցեղասպանութիւնը:
Ցաւօք սրտի, հակառակ հայ ժողովրդի ու Հայաստանի պետականութեան կողմից, Հոլոքոստի նկատմամբ ցուցաբերւած այնքան մարդասիրական և գորովալից վերաբերմունքի, Իսրայելի իշխանութիւնները, հակառակ հրեայ մի շարք մտաւորականների, հայոց ցեղասպանութեան նկատմամբ միշտ էլ ցուցաբերել են անտարբերութիւն ու քար լռութիւն: Անշուշտ այս անտարբերութիւնն ու քար լռութիւնը, գալիս են սիոնիզմի պատմական ակունքներից:

Սիոնիզմը հրեայ ժողովրդի ազգային գաղափարախօսութիւն է, որի նպատակն է աշխարհով մէկ ցրւած հրէութեանը միատեղելը իր պատմական հայրենիքում՝ Պաղեստինում: Սիոնիզմի հիմնադիրն է համարւում աւստրեացի հրեայ լրագրող Թէոդոր Հերցլը (1860-1904թթ): Նա սուլթան Աբդուլ Համիդ 2-րդի վստահութիւնը շահելու և այդ ճանապարհով պաղեստինում հրէական պետութիւն հիմնելու նպատակով որոշել էր չարաշահել Հայկական հարցը, որի համար յանձն է առնում հայ-ազատագրական շարժումները սուլթանին հնազանդեցնելու, դրանք ի չիք դարձնելու ուղղութեամբ աշխատանքներ, այն էլ սուլթանի կողմից կազմակերպւած 300000 հայերի կոտորածի պայմաններում: Սիոնիզմը յոյսը կտրած սուլթանից, Հրէական հարցի լուծումը տեսնում է սուլթանի գահընկեցութեան և սիոնիզմի կողմից ֆինանսաւորւած երիտ-թուրքերի իշխանութեան գալու մէջ, որոնք էլ իշխանութեան գալուց յետոյ կազմակերպեցին Հայոց ցեղասպանութիւնը:

Հայկական հարցը, Հայ դատն ու Հայոց ցեղասպանութիւնը միշտ էլ սիոնիզմի համար եղել են նպատակներին հասնելու համար միջոց և ոչ թէ նպատակ:

ԹԱԹՈՒԼ ՕՀԱՆԵԱՆ
Նոր Ջուղա