Այս բո­լոր յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րուն դի­մաց, ե­կէ՛ք պահ մը մտա­ծենք, թէ որ­քա­նով մենք բո­լորս, ա­նոնք ո­րոնք հա­մայն­քա­յին կեան­քին մէջ դեր եւ պար­տա­կա­նու­թիւն­ներ ստանձ­նած ենք, կրնանք այս տղոց ներգ­րա­ւել մեր կազ­մա­կերպ կեան­քէն ներս։ Ան­կաս­կած, ա­նոնց մէջ պի­տի գտնենք Ե­րի­տա­սար­դա­կան միու­թեան գոր­ծուն ան­դամ­ներ, սկաու­տա­կան եւ մշա­կու­թա­յին մեր կա­ռոյց­նե­րէն ներս ժրա­ջան ծա­ռա­յող­ներ։ ­­Սա­կայն, գո­յու­թիւն ու­նի զա­նա­զան պատ­ճառ­նե­րով հե­ռու մնա­ցած­նե­րու մաս մը, ո­րոնց ներ­կա­յու­թիւ­նը եւ մաս­նակ­ցու­թիւ­նը հա­մայն­քա­յին կեան­քին մէջ պէտք է ու­շադ­րու­թեան ար­ժա­նի դառ­նայ ու քա­ջա­լե­րո­ւի։ Ա­նոնք եւս, բա­ցա­ռիկ ար­ժէք­նե­րու եւ կա­րո­ղու­թիւն­նե­րու տէր ան­ձեր են, ո­րոնց հա­մալ­սա­րա­նա­կան ու­սու­մը, գի­տա­կան մօ­տե­ցու­մը, աշ­խա­տե­լու ու­նա­կու­թիւ­նը մե­ծա­պէս կրնան նպաս­տել մեր հա­մայն­քի բազ­մա­շերտ գոր­ծու­նէու­թեան ընդ­լայն­ման եւ յա­րա­տեւ­ման։

Այ­լեւս, պեր­ճան­քը չու­նինք մտա­ծե­լու թէ ու­ժե­րը բա­ւա­րար են։ Այ­սօր իսկ, մենք պար­տա­ւոր ենք գլուխ ծռե­լու մեր ե­րի­տա­սար­դու­թեան վրայ, յատ­կա­պէս ա­նոնց վրայ, ո­րոնք շատ քիչ կամ բնաւ չեն վա­յե­լած կազ­մա­կերպ մեր կեան­քին մէջ ըլ­լա­լու եւ գոր­ծե­լու բա­րիք­նե­րը։ ­­Պէտք է ստեղ­ծենք այն բո­լոր պայ­ման­նե­րը՝ ան­հա­տա­կան կա­պե­րով, ըն­կե­րա­յին մօ­տե­ցու­մով, հա­մա­ցան­ցին եւ ըն­կե­րա­յին ցան­ցե­րուն մէջ ա­նոնց հետ կա­պի մէջ մտնե­լով, որ­պէս­զի մեր ու­սա­նող­նե­րը դառ­նան ան­բա­ժա­նե­լի մաս­նի­կը մեր ընդ­հան­րա­ցած ըն­տա­նի­քին ու հայ­կա­կան օ­ճա­խին։

­­Բա­րի յա­ջո­ղու­թիւն՝ մեր սի­րե­լի ե­րի­տա­սարդ­նե­րու ա­պա­գայ ու­սում­նա­կան կեան­քին։ ­­Յու­նա­հայ հա­մայն­քի դռնե­րը միշտ բաց են ա­նոնց առ­ջեւ։

«Ա­զատ Օր»