ՀՅԴ Գերագույն մարմինն հոկտեմբերի 29-ին հաղորդագրություն էր տարածել այն մասին, որ նոյեմբերի 1-ին, 14.00-ից բողոքի ակցիա են նախատեսել ՄԱԿ-ի գրասենյակի առջև, որից հետո երթի մասնակիցները կշարժվեն դեպի ՀՀ ԱԳՆ և ՀՀ-ում գործող ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրների դեսպանատներ։ Պահանջելու են Բաքվում կայանալիք COP29-ի մասնակիցներից` ճնշում գործադրել Բաքվի վրա՝ հայ ռազմագերիներին բաց թողնելու համար։

ՀՅԴ անդամ, ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Քրիստինե Վարդանյանը «Հրապարակի» հետ զրույցում ասաց, որ ակցիայի նպատակն է հարցը հանրային օրակարգում պահելը։ «Նորմալ չէ, երբ ադրբեջանական բանտում հայ ռազմագերիներ են, երբ Ադրբեջանը պատրաստվում է հյուրընկալել բավական խոշոր միջոցառում, և այդ թեման հանրային օրակարգում պարզապես չկա։ Ամբողջ աշխարհում լոբբիստական աշխատանքներ իրականացվում են, «Հայ դատի» գրասենյակներն են աշխատանքներ իրականացնում, բայց ներհայաստանյան օրակարգում այդ օրակարգը չկա։ Բնականաբար, ակնկալիքն այն չէ, որ այս ցույցի միջոցով կլուծվեն բոլոր հարցերը, սակայն խնդիրն օրակարգում պահելը, ամբողջ աշխարհում տեղի ունեցող աշխատանքներին աջակցելը և հայկական օրակարգում հարցի վրա ուշադրություն սևեռելը և միջոցն է ցույցը։ Եվ այդ գրասենյակների մոտ այցելելը և իրենց մարդու իրավունքների պաշտպանության դերին հավատարիմ մնալ պահանջելն է հարցը՝ նպատակն էլ դա է»,-ասաց ԱԺ պատգամավորը։

ՄԱԿ-ի գրասենյակ, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրների դեսպանատներ, որպեսզի թիրախային լինի ակցիան եւ հնարավոր լինի, որ COP29-ին իրենց մասնակցությունը հաստատած պատվիրակները բարձրաձայնեն այս հարցը, բարձրաձայնեն Ադրբեջանում գտնվող գերիների հարցը, հնարավորության դեպքում տեսակցեն նրանց կամ պահանջեն տեսակցություն ու դրանով իսկ կգեներացվի ճնշում Ադրբեջանի վրա։

«Սա ընդամենը մասնիկն է արդեն տեղի ունեցող քայլերի, ոչ թե առանձին ինչ-որ քայլ է, որը չունի ընթացք և շարունակություն»,-ասաց Քրիստինե Վարդանյանը։

Հարցին, ՀՀ ԱԳՆ-ի մոտ ցույցը վերջիններիս արթնացնելու նպատակ ունի, Վարդանյանն ասաց, որ իրենք կարծում են, որ այս գերատեսչությունը արթուն է և գործում է ըստ իր ունեցած պլանավորման։

«Սա փորձ է չշրջանցել պատասխանատուներին և մեղավորներին այս իրավիճակի, և առիթ է նրանց ուղղված բողոքը հասցեագրելու։ Շատ անտրամաբանական է, երբ մենք բոլորից պահանջում ենք մեզ վերաբերող հարցի լուծում, բացի Հայաստանի համապատասխան գերատեսչություններից»,-ասաց պատգամավորը։

Մեր դիտարկմանն այն մասին, որ միջազգային իրավապաշտպան բազմաթիվ կազմակերպություններ բարձրաձայնել են Ադրբեջանում քաղբանտարկյալների, ազատազրկված լրագրողների, խոսքի ազատության կոպիտ ճնշումների մասին, սակայն հայ գերիների մասին խոսք անգամ չկա, ասաց, որ երբ ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնողը ՄԱԿ-ի ամբիոնից խոսում է ամեն ինչից, բացի հայ ռազմագերիներից, բոլոր աշխատանքերը, որ այդ ուղղությամբ իրականացվում են ամբողջ աշխարհում,ե թե չեն արժեզրկվում, ապա գոնե կիսով չափ հաստատ արժեզրկվում են և անարդյունավետ են դառնում։

«Խնդիրն այն է, որ հիմա Հայաստանի Հանրապետությունից պաշտոնական մակարդակով աշխարհի միակ սուբյեկտից, ումից պետք է այդ մասով բարձրանար աղմուկը՝ դա տեղի չի ունենում։ Խոսում են Լիբանանի փախստականներից, օրինակ խոսուոմ են Իսրայելի գերիներից, խոսում են ուկրաինական ճգնաժամից, որովհետև այդ պետությունների ղեկավարները ամեն հարմար առիթով խոսում են այդ նարատիվներով, այդ թեմաներն են բարձրաձայնում։ Եվ անպայման գտնվում է որևէ թերթ կամ որևէ այլ պաշտոնյա, որը դա կրկնում է։ Հիմա եթե Հայաստանի պաշտոնական տեսակետից դա չի հնչում, մենք չպետք է զարմանանք նրանից, որ չկան թերթեր կամ միջազգային խոշոր պարբերականներ, որոնք դա կկրկնեն՝ դա է մեր գլխավոր խնդիրը, դա է պատճառը, դա է անկյունաքարը ու ելակետը»,-ասաց Քրիստինե Վարդանյանը։